Δεν πάμε μόνο για να επαναλάβουμε τα αυτονόητα της κοινής λογικής, αλλά επίσης για να δηλώσουμε με την παρουσία μας την απόφασή μας να αλλάξουμε, τη θέλησή μας να συμμετέχουμε και πάλι στο δημόσιο λόγο, να ξαναγίνουμε αληθινοί πολίτες, να δημιουργήσουμε ξανά! Γιατί ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, κάνουμε κάτι για πρώτη φορά, κάτι που δεν ξανάγινε!
Ένα κόμμα χωρίς καθόλου πολιτικούς, με απλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που θα ήθελαν ωστόσο να είναι έτσι τα πράγματα στη χώρα μας ώστε να μη χρειάζεται να ασχοληθούμε οι ίδιοι με την πολιτική. Γιατί πιστεύαμε ότι η πολιτική είναι σαν τη διαχείριση της πολυκατοικίας μας: κάτι που κανείς δεν θέλει να κάνει αλλά που κάποιος πρέπει να το αναλαμβάνει εναλλάξ για την εύρυθμη λειτουργία του κτηρίου, των σπιτιών μας και της ζωής μας.
Θα βάζατε ποτέ έναν ανίκανο να διαχειρίζεται την περιουσία σας;
Θα βάζατε ποτέ έναν κλέφτη για διαχειριστή στην πολυκατοικία σας;
Όχι βέβαια! Όμως τέτοιους αφήσαμε να μπουν όσο ρεμβάζαμε στην ηλιόλουστη, όμορφη και ιστορική μας πολυκατοικία. Ώσπου μια μέρα ξυπνήσαμε και ο διαχειριστής είχε υποθηκεύσει με την ανοχή μας ολόκληρη την πολυκατοικία, και τα ρούχα μας, και τα έπιπλά μας, και τα μπαλκόνια μας, και τις γλάστρες μας, ως και τα μπουμπούκια που θ’ ανθίσουν σ’ αυτές το 2040!
Και σιγά-σιγά ο διαχειριστής μας δε ζούσε πια στην ίδια πολυκατοικία με μας!
Όχι!
Με τα δικά μας κοινόχρηστα έφτιαξε το δικό του μικρόκοσμο, και προσέλαβε φρουρά δικαστικών, εφοριακών, πρωτοσπαθάριων και σφραγιδοφυλάκων να ψηφίζουν νύχτα νόμους περί μη ευθύνης διαχειριστών! Και μπήκε και στα διαμερίσματά μας και σύλησε ότι βρήκε: ήθος, παράδοση, αξιοπρέπεια, της ψυχής μας τα τιμαλφή!
Κι εμείς; Πού ήμασταν εμείς;
Όταν αλώθηκε ο δήμος που βρισκόμασταν; Αποδημήσαμε άλλοι στην εξωτερική και άλλοι -οι περισσότεροι- στην εσωτερική εξορία. Κρατηθήκαμε στα μικρά μας σωσίβια, της δουλειάς όποιος είχε, της παρέας, των φυσιολατρικών, των αθλητικών, και άλλων –υγειών, δε λέω- δραστηριοτήτων, αλλά ο βούρκος ανέβαινε συνεχώς, κι έφτασε πια στο σαγόνι να μας πνίξει.
Μιλάμε, και ψάχνουμε μαζί τη γλώσσα που χάσαμε. Τις λέξεις που εννοούν αυτό που λένε. Γιατί τόσα χρόνια ο εθισμός σε μιαν αλλόγλωσση και εικονική πραγματικότητα ταπείνωσε τη σκέψη μας. Ένας τυραννικός Χάμπτυ Ντάμπτυ, κατ’ ευθείαν από τη Χώρα της Αλίκης, ένα ον πενήντα δύο έγχρωμων ιντσών και πλάσμα, στρογγυλοκάθησε στα σαλόνια μας και διατείνεται ότι οι λέξεις σημαίνουν ότι θέλει αυτός. «Τις πληρώνω έξτρα» λέει «και σημαίνουν αυτό που θέλω εγώ!». Ναι! Σίγουρα τις πληρώνει έξτρα, αλλά πλέον οι λέξεις από μόνες τους δεν σημαίνουν τίποτα!
Άκουσαν τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα τη θέση της Δημιουργίας Ξανά για διαχωρισμό της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία και την αντέγραψαν. Και το ίδιο έκαναν και με τη βουλευτική ασυλία και με πολλές άλλες. Στην πολιτική ωστόσο, όπως και στη ζωή, δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και πότε το λες και –κυρίως- ποιος είσαι εσύ που το λες.
Και ποιοι είναι αυτοί οι ακριτόμυθοι υποβολείς του τηλεοπτικού τέρατος; Τι έκαναν στη ζωή τους πριν αποφασίσουν ότι είναι οι σωτήρες μας; Και γιατί ζητούν πάλι την ψήφο του λαού και τη διαχείριση της χώρας, αυτοί, που δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν ούτε περίπτερο;
Είναι απλό, γιατί δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο, και διαστρεβλώνουν τη γλώσσα για να χάσουμε τα νοήματά της. Εμείς όμως, εσείς κι εγώ, και πολλά ακόμα εκατομμύρια Έλληνες, ξέρουμε μια χαρά σε ποια γλώσσα συνεννοούμαστε.
Στη γλώσσα της συνδημιουργίας! Αυτή τη γλώσσα που μάθαμε ξενυχτώντας μαζί πάνω από πρότζεκτ που έπρεπε να ολοκληρωθούν πριν το χάραμα, διορθώνοντας μαζί ότι χάλασε, γράφοντας μαζί εργασίες, κλείνοντας μαζί συμφωνίες που τιμήσαμε, δουλεύοντας μαζί, μαθαίνοντας ο ένας να εκτιμά τις προθέσεις και τα ουσιαστικά, ακόμα και τα επιφωνήματα του άλλου. Γιατί στη ζωή μας όλοι ξέρουμε το λόγο που αξιολογεί χωρίς να προσβάλλει, που επαινεί χωρίς να κολακεύει, που καθοδηγεί χωρίς να τυραννά.
Γιατί ξέρουμε πόσο δύσκολα βρίσκεται, και κάθε μέρα παλεύουμε μέσα μας σκληρά γι’ αυτό, η ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, στον ιδιωτικό και το δημόσιο χώρο. Ιδιωτεύσαμε πολύ ωστόσο και μεμψιμοιρήσαμε πολύ.
Καιρός πια να μπολιάσουμε και πάλι το δημόσιο χώρο με συνέπεια και αποτελεσματικότητα, να εμπεδώσουμε το αίσθημα ευθύνης και σεβασμού προς το κοινό συμφέρον, να εδραιώσουμε το αίσθημα δικαίου, να θυμηθούμε πως δεν θυσιάζεται η ελευθερία για χάρη της ισότητας, να συμφωνήσουμε τους τρόπους που θα γίνονται και να δεχτούμε τις αξιολογήσεις, να εντοπίσουμε τα λεπτά όρια ανάμεσα στη διαλλακτικότητα και την ανοχή, να μη φοβηθούμε την εξέλιξη, την αλλαγή που συντελείται μέσα και γύρω μας, από μας τους ίδιους, αλλά και κάποτε ενάντια σε κάποιες πλευρές μας, κι εν τέλει, να μη φοβόμαστε αυτό το «άλλο» που μέλλεται να γίνει η κοινωνία μας αν πρόκειται να επιβιώσει κι αν θέλουμε να προκόψει. Αυθεντίες δεν έχουμε, ούτε από μηχανής θεούς. Έχουμε όμως κοινό νου, χρόνια δημιουργικής εμπειρίας, αγάπη για τον τόπο μας και πολλά ένσημα και εύσημα στις δουλειές μας! Έχουμε όλους εσάς! Και υπάρχουν τόσα πολλά σπουδαία και στοιχειώδη που μας περιμένουν, ώστε μπορούμε να αφήσουμε άλλους να κονταροχτυπιούνται στους ανεμόμυλους των ιδεολογιών. Γιατί ποιος αμφισβητεί πλέον ότι δεν σημαίνουν τίποτα οι ιδεολογίες χωρίς συγκεκριμένους ανθρώπους!
Ποιος από σας θα ήταν εδώ απόψε αν δεν ήξερε έστω ένα μέλος ή ένα φίλο που τον παρακίνησε, και τον οποίο εκτιμά για τη δουλειά του, τη σκέψη του, τη στάση του στη ζωή; Γιατί ποιος δεν βλέπει ότι πίσω από τα απανωτά και θαμπωμένα πέπλα των δήθεν ιδεολογιών, η Σαλώμη του παλαιοπολιτικού κόσμου κρύβει την ασχήμια, την παράνοια και την εγκληματικότητά της, ζητώντας επί πινάκι τα ζωντανά κύτταρα και τα σκεπτόμενα κεφάλια αυτού του τόπου; Δεν ερχόμαστε απ’ το πουθενά!
Η ιστορία μας κι ο πολιτισμός μας δεν είναι μόνο το βαρύ μαρμάρινο κεφάλι αγάλματος που μας κόβει τα χέρια, όπως έλεγε ο ποιητής. Το παρελθόν μας είναι επίσης ένα ρίζωμα με πολλαπλές διακλαδώσεις, αναγνώσεις και πτυχές, και μπορούμε να διαλέξουμε τις πιο υγιείς, ισχυρές και ζωογόνες απολήξεις του για να θρέψουμε τον εξασθενημένο κορμό της κοινωνίας μας που αδημονεί να θάλλει με ομορφιά και να καρπίσει με σεμνότητα.
Η άλλη Ελλάδα δεν έπαψε να υπάρχει, είναι εδώ και δημιουργεί ξανά!
Θάνος Σίδερης
Υποψήφιος Βουλευτής Α΄Αθηνών
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου