Άσπρα Σπίτια, Παραλίας Διστόμου
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013, στις 8 μ.μ.
στο εντευκτήριο του περιοδικού
Με επτά ευφάνταστες ιστορίες που άπτονται εντούτοις της πραγματικότητας, η Σοφία Κολοτούρου μάς φέρνει εγγύτερα στον κόσμο των κωφών.
Στο βιβλίο της περιγράφει σημαντικές πτυχές από την καθημερινότητα αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας, που φαντάζει ακόμη και σήμερα για αρκετούς περίκλειστη και ώς ένα σημείο δαιμονοποιημένη. Επτά κείμενα, διαλέξεις ενός φανταστικού συνεδρίου, που τοποθετούνται χρονικά στο έτος 2030 και μας καθιστούν κοινωνούς των προβλημάτων και κυρίως του ψυχισμού των ατόμων με αναπηρία στην ακοή. Αυτή η χρονική μετατόπιση, η απομάκρυνση από το παρόν, μας παραπέμπει σε μια υποθετική συνθήκη που γίνεται αντιληπτή στον αναγνώστη ως το ευκταίο και επιθυμητό. Μια ιδανική Πολιτεία στην οποία οι κωφοί θα «εισακούονται».
Το εν λόγω ευφυές χρονικό τέχνασμα παρέχει στη συγγραφέα τη δυνατότητα να μιλήσει για το παρόν με όρους παρελθόντος, υπαινισσόμενη με αυτό τον τρόπο ότι τα προβλήματα, αν και έχουν περιοριστεί, παραμένουν εντούτοις αρκετά. Το ότι είναι η ίδια μεταγλωσσικά κωφή -μια διάκριση που εξηγεί και στο βιβλίο της και συνίσταται ουσιαστικά στο γεγονός ότι έχασε την ακοή της σε ηλικία τεσσάρων ετών και ως εκ τούτου έχει ικανότητα ομιλίας- δεν της στέρησε τη δυνατότητα να διακριθεί ως γιατρός, ποιήτρια, συγγραφέας και ακτιβίστρια.
Οι ιστορίες του βιβλίου δεν περιορίζονται στην παρουσίαση των κωφών με το στερεότυπο χαρακτηρισμό του παθόντος αλλά τους θέτει και στην αντίπερα όχθη.
Στο γεγονός δηλαδή ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αντιλαμβάνονται τους ακούοντες ως μία διαφορετικότητα απειλητική, ή ακόμη χειρότερα σαν έναν κόσμο «παράξενο και τρομακτικό», απόρροια φυσικά της αντιμετώπισης που έχουν τύχει οι ίδιοι στο παρελθόν.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013, στις 8 μ.μ.
στο εντευκτήριο του περιοδικού
Με επτά ευφάνταστες ιστορίες που άπτονται εντούτοις της πραγματικότητας, η Σοφία Κολοτούρου μάς φέρνει εγγύτερα στον κόσμο των κωφών.
Στο βιβλίο της περιγράφει σημαντικές πτυχές από την καθημερινότητα αυτής της ιδιαίτερης κοινότητας, που φαντάζει ακόμη και σήμερα για αρκετούς περίκλειστη και ώς ένα σημείο δαιμονοποιημένη. Επτά κείμενα, διαλέξεις ενός φανταστικού συνεδρίου, που τοποθετούνται χρονικά στο έτος 2030 και μας καθιστούν κοινωνούς των προβλημάτων και κυρίως του ψυχισμού των ατόμων με αναπηρία στην ακοή. Αυτή η χρονική μετατόπιση, η απομάκρυνση από το παρόν, μας παραπέμπει σε μια υποθετική συνθήκη που γίνεται αντιληπτή στον αναγνώστη ως το ευκταίο και επιθυμητό. Μια ιδανική Πολιτεία στην οποία οι κωφοί θα «εισακούονται».
Το εν λόγω ευφυές χρονικό τέχνασμα παρέχει στη συγγραφέα τη δυνατότητα να μιλήσει για το παρόν με όρους παρελθόντος, υπαινισσόμενη με αυτό τον τρόπο ότι τα προβλήματα, αν και έχουν περιοριστεί, παραμένουν εντούτοις αρκετά. Το ότι είναι η ίδια μεταγλωσσικά κωφή -μια διάκριση που εξηγεί και στο βιβλίο της και συνίσταται ουσιαστικά στο γεγονός ότι έχασε την ακοή της σε ηλικία τεσσάρων ετών και ως εκ τούτου έχει ικανότητα ομιλίας- δεν της στέρησε τη δυνατότητα να διακριθεί ως γιατρός, ποιήτρια, συγγραφέας και ακτιβίστρια.
Οι ιστορίες του βιβλίου δεν περιορίζονται στην παρουσίαση των κωφών με το στερεότυπο χαρακτηρισμό του παθόντος αλλά τους θέτει και στην αντίπερα όχθη.
Στο γεγονός δηλαδή ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αντιλαμβάνονται τους ακούοντες ως μία διαφορετικότητα απειλητική, ή ακόμη χειρότερα σαν έναν κόσμο «παράξενο και τρομακτικό», απόρροια φυσικά της αντιμετώπισης που έχουν τύχει οι ίδιοι στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου