Δίστομο, 10 Ιουνίου 2012- Σεβασμιότατε
- κ. Πρωθυπουργέ
- κ. Υπουργέ, Εκπρόσωπε της Κυβέρνησης
- κ. Εκπρόσωποι του Ελληνικού Κοινοβουλίου και Πολιτικών Κομμάτων.
- κ. Περιφερειάρχη
- κ. Αρχηγοί, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ
- κ. Πρέσβεις
- κ. Δήμαρχοι των Μαρτυρικών Πόλεων
- κ. Εκπρόσωποι συλλόγων και φορέων
- Αγαπητοί προσκυνητές και προσκεκλημένοι
- Συμπολίτισσες και Συμπολίτες
Φέτος, οι εκδηλώσεις μνήμης για τη μαρτυρική θυσία των 218 Διστομιτών στις 10 Ιουνίου το 1944, συμπίπτουν με την ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο που περνά η Πατρίδα μας, που εκτός από την καταρρέουσα οικονομία της, χαρακτηρίζεται και από την κρίση Αξιών, Αρχών, Ιδανικών, Προτύπων και κυρίως καθήκοντος. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, από τις πληθώρα τραγικές στιγμές που έζησε η χώρα μας, κι από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 10ης Ιουνίου του 1944, η λήθη άρχισε να σκεπάζει τα τραγικά εκείνα γεγονότα και να ρίχνονται στη σκιά, αλλού, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΣΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΔΙΣΤΟΜΟ, όπου η μνήμη και η εκπλήρωση του καθήκοντος απέναντι σε αυτούς που άδικα και άνανδρα εκτελέστηκαν από τους Ναζί, παραμένουν αναλλοίωτα. Μέσα από μια τέτοια θλιβερή διαδρομή λήθης φτάνουμε στο σήμερα. Στην Ελλάδα του 2012, όπου όλα χαρακτηρίζονται με αρνητικό πρόσημο, με αποτέλεσμα να βιώνουμε ξανά μια νέα μεγάλη Εθνική τραγωδία. Το ερώτημα, ΓΙΑΤΙ; Μας βασανίζει ΟΛΟΥΣ.
Να σας θυμίσω τον Σοφοκλή!!! τον μεγάλο μας Τραγικό, που είχε πει «… Η μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι η εκπλήρωση του καθήκοντος…».
Σε τούτον εδώ τον χώρο, πλάι στο οστεοφυλάκιο, όπου ευλαβικά φυλάσσεται, ότι έχει απομείνει, από εκείνους που αναίτια σφαγιάστηκαν πριν 68 χρόνια, ο λόγος μας, οφείλει, φρονώ, να έχει και πτυχή απολογητική.
Δώσαμε, άραγε, αγώνα για την ηθική -αν μη τι άλλο- δικαίωση της άγριας και άδικης σφαγής τους; Κι αν ναι, αφού τον ξεκινήσαμε με ορμή και κάναμε σημαντικά βήματα , στη συνέχεια πού σκοντάψαμε; Ποιοί μας έβαλαν τρικλοποδιά; Που σκάλωσε το θέμα των αποζημιώσεων; Καταλογίστηκαν ευθύνες ή η ατιμωρησία έγινε πια συνήθεια;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν οι απαντήσεις. Κι όλοι μας, τις γνωρίζουμε!Απλώς, είναι δύσκολο να τις παραδεχτούμε. Να το πω ανοχή; Ολιγωρία;
Να ρίξω το βάρος στις μη συλλογικές και στοχευμένες ενέργειες από την αρχή; Ίσως και να αφήσαμε πεδίο δράσης ελεύθερο, σε απρόθυμους ιθύνοντες που μας έταξαν πράγματα που κι οι ίδιοι ίσως, λέω ίσως, δεν πίστευαν ή δεν ήταν σε θέση να τα φέρουν εις πέρας; - Κυρίες και Κύριοι, Η Δημοκρατία δεν είναι κούφια λέξη και η εφαρμογή της στην πράξη, κοστίζει… Αλλά δεν αρμόζουν σήμερα, σ΄αυτόν εδώ τον τόπο ούτε κραυγές οργής ούτε και λεονταρισμοί. Σε τούτο εδώ το χώρο, η κάθε φράση αναφοράς στο τραγικό γεγονός της Σφαγής, οφείλει να μετουσιώνεται σε όρκο τιμής για δικαίωση του αναπάντεχου, άδικου και αποτρόπαιου θανάτου των θυμάτων. Όχι για τον εντυπωσιασμό των παρευρισκομένων από τα λεγόμενα, ούτε για την εκπλήρωση του χρέους της στιγμής. Εδώ, με βαθειά συγκίνηση και απέραντο σεβασμό καταθέτουμε συναισθήματα και σκέψεις που μας απογυμνώνουν από μικρότητες και πολιτικές σκοπιμότητες. Αυτές δεν έχουν, και δεν πρέπει να έχουν θέση σ’αυτόν εδώ τον χώρο, τούτη την ώρα, και μάλιστα σ’ αυτή την δύσκολη καμπή που βρίσκεται η χώρα μας. Επιτρέψτε μου, ωστόσο μια σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα, που αφορούν στην πορεία του πολύχρονου δικαστικού μας αγώνα για δικαίωση. Τα συναισθήματά μου, είναι θλίψη για την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης τον περασμένο Φεβρουάριο και οργή διότι η απόφαση αυτή, ήταν απότοκος των επιτηδευμένα κάκιστων χειρισμών του θέματος από τους ιθύνοντες της Ελληνικής Πολιτείας. Εάν εγώ αγανακτώ κι οργίζομαι, ως Έλληνας πολίτης και δημότης του μαρτυρικού τούτου τόπου, κατανοώ το μένος που διακατέχει τους επιζώντες και τους συγγενείς των θυμάτων των συνδημοτών μου. Φύλαξα και σεβάστηκα στη ζωή μου, τον όρκο που έδωσα ως μάχιμος αξιωματικός της Πολεμικής μας Αεροπορίας, για την προάσπιση των οσίων και ιερών της Πατρίδα μας. Θλίβομαι αφάνταστα διότι οι εκάστοτε κρατούντες την πολιτική εξουσία, ελαφρά τη καρδία, ποδοπάτησαν την αξιοπρέπεια της χώρας μας, δίδοντας τα «άγια τοις κυσί». ΝΑΙ! Επιτρέψτε μου να το πω, Λιποτάκτησαν κάποιοι από τους εκάστοτε κυβερνώντες και οι κατέχοντες τον θώκο του Υπουργείου Δικαιοσύνης στις κρισιμότερες φάσεις, της διεκδίκησης των αποζημιώσεων για τα θύματα του Διστόμου, όπως δεν το έκαναν βεβαίως και για το κατοχικό δάνειο. Κοντολογίς, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης επικύρωσε την απόφαση Νο 6 του 2002 του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου της χώρας μας, το οποίο είχε συσταθεί για να ακυρώσει, τολμώ να πω, την προηγούμενη θετική για τους Διστομίτες απόφαση του Αρείου Πάγου. Με την παραπομπή τής υπόθεσης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το θέμα της διεκδίκησης των αποζημιώσεων, που είχε επιδικάσει ήδη στους συμπολίτες μας το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο Λειβαδιάς, το ανέλαβε η Ελληνική κυβέρνηση ως παρεμβαίνουσα, αφού όπως είναι γνωστό, στη Χάγη δεν εκδικάζονται υποθέσεις φυσικών προσώπων εναντίον κυβερνήσεων και κρατών. Και το κυριότερο, με την προαναφερόμενη απόφαση, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έδωσε το δικαίωμα ισχυρισμού ετεροδικίας-ασυλίας στην Γερμανία. Η απόφαση της Χάγης αφήνει όμως ένα παράθυρο εκμετάλλευσης για τον παραπέρα νομικό χειρισμό του θέματος, χάριν της άριστης εκπροσώπησής μας στη Δίκη. Να σας θυμίσω ότι το είχα ζητήσει πέρσι από τούτο εδώ το βήμα και το ξαναζητάμε και σήμερα. Θέλουμε, στον αγώνα αυτόν που τον συνεχίζουμε, να σταθούν στο πλευρό μας, όλοι οι Έλληνες βουλευτές και Ευρωβουλευτές. Να φέρουν, επιτέλους, το θέμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και Ευρωκοινοβούλιο, τεκμηριωμένα και στη σωστή του διάσταση. Τα λέμε και τα ξαναλέμε και δεν θα σταματήσουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Μη ξεχνάμε, ότι κι εμείς, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Σε στιγμές όπου διαταράσσονται η ευνομία και η ευταξία, δεν μένουμε άπραγοι περιμένοντας τον από μηχανής Θεό να βοηθήσει και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. ΕΜΕΙΣ, οφείλουμε να πράξουμε το καθήκον μας. Να κάνουμε το δικό μας χρέος. Κι όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ποιό είναι αυτό. Ας μην ψάχνουμε άλλοθι στους εκάστοτε «Εφιάλτες» που δυστυχώς πάντα θα εμφανίζονται. Ας αναδείξουμε τον Λεωνίδα που υπάρχει μέσα μας, είναι στο D.N.A. μας. Δεν αρκεί μόνο, σε επετείους να θυμόμαστε το ένδοξο παρελθόν, την Πατρίδα μας και τις ηρωικές πράξεις μιας πλειάδας γενναίων προγόνων μας. Κι άλλοτε πάλι, να κάνουμε «μνημόσυνο» στην χαμένη αθάνατη ελληνική ψυχή, την αντρειοσύνη, τη φιλοτιμία. Αυτά πρέπει να γίνουν συνείδησή μας, βίωμά μας. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να αντισταθούμε ενάντια σε κάθε επιβουλή απ’ όπου κι αν προέρχεται. Με τα όσα προανέφερα δεν ήταν στην πρόθεσή μου να κάνω μαθήματα πατριωτισμού. Για μένα δεν υπάρχουν περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες. Υπάρχει όμως μια αξιακή κλίμακα, στην ιεράρχηση των θεμάτων και των προτεραιοτήτων κι είναι αυτή που κάνει την διαβάθμιση του πατριωτισμού. Όπως έλεγε κι ο Ουστίνωφ: «…όταν φωνάζει το Καθήκον, βρίσκονται πολλοί βαρήκοοι…». Στις δύσκολες στιγμές, ας αντλούμε την δύναμη, από την σοφία του ιστορικού μας πλούτου, για να ορίσουμε νέες κατευθύνσεις στις ενέργειές μας. Στην αρχαία τραγωδία ο άνθρωπος που ξεπερνούσε το μέτρο, έπρεπε να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Και στην περίπτωση της διεκδίκησης των αποζημιώσεων οι άτονοι χειρισμοί των εκάστοτε αρμοδίων, ξεπέρασαν το μέτρο. Μπορεί να σκέφτεστε, ότι είναι εύκολη η άσκηση κριτικής εκ των υστέρων κι όταν μάλιστα, οι ασκούντες την κριτική «είναι έξω απ’ τον χορό». Δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν θέλουμε να είμαστε «έξω απ’ τον χορό», έστω κι αν θεσμικά, ως Δημοτική Αρχή, δεν βρισκόμαστε στα κέντρα αποφάσεων. Θα χρησιμοποιήσουμε, όμως, όλα τα νόμιμα μέσα και τα όποια τυχόν «παραθυράκια» αφήνει ο νόμος για να επιτύχουμε το στόχο μας. Το χρωστάμε στους νεκρούς μας, αναλογιζόμενοι την αγριότητα που έζησαν λίγο πριν το τέλος τους. Το χρωστάμε στους ανθρώπους που ξεκίνησαν αυτόν τον αγώνα πριν από μας, όπως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης. Το χρωστάμε, τέλος, στους πολίτες-θύματα όλου του κόσμου. Κι αν η χώρα μας βάλλεται αυτή τη στιγμή πανταχόθεν κι εμείς νιώθουμε τρωτοί και απροστάτευτοι, ξέρουμε πού θα βρούμε καταφύγιο. Σ’ αυτές τις ίδιες τις αξίες που υπηρέτησαν και μας κληροδότησαν αυτοί που σφαγιάστηκαν. Ας σκύψουμε, λοιπόν, στις ρίζες μας, να πάρουμε τα συστατικά που θα μας αντρειώσουν για ν’ ανθίσουν ξανά τα όσα ονειρευτήκαμε κι όσα οραματιζόμαστε για το μέλλον. Σε τούτο το χώρο, βρισκόμαστε κάθε χρόνο, τιμώντας τους!!! Εμείς, Μικροί, μπρός στο μέγεθος της δικής τους θυσίας. Κι επειδή, τους νεκρούς μας, τους τιμούμε κι όλο τον υπόλοιπο χρόνο, με την κάθε μας σκέψη και πράξη, γι’ αυτό δεν θα επιτρέψουμε, όσο ζούμε κι όσο αναπνέουμε, την «σκύλευσή» τους. Γι αυτό κι ο στίχος του Σολωμού «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις», για εμάς λειτουργεί σαν εφαλτήριο, δίνοντας το έναυσμα για νέους αγώνες πιο δυναμικούς, για να ξαναγγίξουμε το μεγαλείο μέσα από την επίτευξη των στόχων σε μικρά ή μεγάλα πεδία μαχών. Τα όπλα μας είναι η συλλογικότητα ενάντια στον ατομικισμό κι η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο-πολίτη. Επειδή ο περαιτέρω χειρισμός του θέματος, σύμφωνα με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, είναι κυρίως πολιτικός, απευθυνόμενοι προς τους μελλοντικά κρατούντες την πολιτική εξουσία, τους λέμε ότι: - Το θέμα των επανορθώσεων, είναι ανοιχτό και μένει να δούμε ποιά Κυβέρνηση θα κάνει το επόμενο ουσιαστικό και αποφασιστικό βήμα. - Τέτοιου είδους ζητήματα απαιτούν ένα διαρκή, διαχρονικό αγώνα μέχρι τέλους. - Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν έχεις την πολιτική βούληση. Κι αν δεν την έχεις, δεν μπορείς να είσαι εδώ. Σήμερα παρά ποτέ επιβάλλεται να ξαναβρούμε τις ρίζες της ύπαρξης μας, της ιστορίας μας. Να ανακαλύψουμε εκ νέου την ταυτότητα μας και με αυτόν τον τρόπο να υπερασπιστούμε ή να αλλάξουμε το παρόν. Να οραματιστούμε το μέλλον και να μετουσιώσουμε το όραμα σε στόχο ζωής.
Θα δανειστώ, κλείνοντας, μιαν αποστροφή από την ομιλία του Σεφέρη στην τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ το 1963. Έλεγε: «…Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας…» Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.» - Κυρίες και Κύριοι - Αγαπητοί Συμπολίτες και εκλεκτοί προσκυνητές. Ως Δήμαρχος, μαζί με το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας με δέος και βαθιά συναίσθηση καθήκοντος, υπενθυμίζουμε τον δικό μας όρκο: Να υποστηρίζουμε το θέμα του Διστόμου και των άλλων Μαρτυρικών Πόλεων μέχρι την τελική δικαίωση.
Ως Διστομίτες, ως Έλληνες, κι ως Ευρωπαίοι πολίτες.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!!
Ιωάννης Πατσαντάρας
Δήμαρχος Διστόμου Αράχωβας Αντίκυρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου