Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τα 71 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου


Κορυφώνονται σήμερα, Τετάρτη, οι εκδηλώσεις μνήμης για τα 71 χρόνια από τη σφαγή στο Δίστομο.
Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων στην Ελλάδα από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Κεντρικό μήνυμα των εκδηλώσεων που ξεκινούν στις 10:30 το πρωί στη μνήμη των 218 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας είναι «Μνήμη - Πένθος - Ελπίδα».
 Το «παρών» θα δώσουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.
 10 Ιουνίου 1944.

Εκείνο το πρωινό του Σαββάτου, οι κάτοικοι του Διστόμου προετοιμάζονταν για άλλη μια μέρα εργασίας, ενώ ετοίμαζαν και το μνημόσυνο στους τέσσερις κατοίκους του Διστόμου που χάθηκαν ξαφνικά από τις σφαίρες των Γερμανών. «Στις 10 το πρωί μπήκαν πολλά γερμανικά φορτηγά. Εγώ ήμουν μπροστά στο σπίτι μου και έπαιζα με άλλα συνομήλικα παιδιά», θυμάται ο Αργύρης Σφουντούρης, επιζώντας της σφαγής του Διστόμου.
 «Συζήτησαν με τον πρόεδρο της κοινότητας και τον παπά αν έχει αντάρτες το χωριό και μετά, αφού τους είπαν ότι δεν έχουμε εδώ αντάρτες, έδωσαν διαταγή να κλειστούμε όλοι στα σπίτια. Άρχισαν να έρχονται στα σπίτια να ψάχνουν για όπλα και αντάρτες. Εμείς είχαμε κλειστεί στο σπίτι με τον πατέρα μου, δύο από τις αδερφές μου και μια εξαδέλφη της μεγαλύτερης αδελφής.
Η μητέρα μου δεν ήταν στο χωριό. Είχε φύγει πρωί-πρωί με δύο γείτονες και με ένα κάρο, είχαν πάει στη Λιβαδειά να πάρουν εμπορεύματα, να ανταλλάξουν άλλα και να φέρουν πραμάτειες για το μαγαζί του πατέρα μου, για τα σπίτια και για άλλους συγγενείς και φίλους.
Μετά από λίγο, αφού είχε ξεκινήσει η σφαγή και ίσως να είχε ολοκληρωθεί, αφού οι στρατιώτες δεν είχαν χρόνο γιατί με το φως της μέρας έπρεπε να επιστρέψουν στην Λιβαδειά, άκουσε ο πατέρας μου στο πλακόστρωτο αρβύλες. Κατέβηκε κάτω με την ελπίδα να μπορέσει να τους αποτρέψει να βάλουν φωτιά.
Κανείς δεν πίστευε ότι είχαν έρθει για να μας σφάξουν. Ερχόντουσαν και πρωτύτερα με ένα ή δύο αυτοκίνητα, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και έπαιρναν ότι θέλανε» »Μετά από λίγο, άρχισαν να ανεβαίνουν φλόγες και καπνοί και βγήκαμε έξω (από το σπίτι) και ψάχναμε στην αυλή να βρούμε τον πατέρα μας.
Δεν τον βρήκαμε και ανοίξαμε την αυλόπορτα και ένας στρατιώτης που ήταν κοντά στο σπίτι, μας έκανε νόημα να πάμε να κρυφτούμε γιατί κάποιος άλλος με το οπλοπολυβόλο θα μας είχε εκτελέσει αμέσως. Έτσι σωθήκαμε. Ξανακλείσαμε την αυλόπορτα και περιμέναμε. Ακούγαμε τα φορτηγά να φεύγουνε. Ησύχασε το χωριό. Βγήκαμε τότε και είδαμε τον πατέρα μας σκοτωμένο και το άλλο πρωί ειδοποίησαν τη γιαγιά μας, είχαν φέρει το κάρο με τη μάνα μου.
Ακούστηκε στην Λιβαδειά ότι κάτι γίνεται στο Δίστομο και οι δύο γυναίκες, η γειτόνισσα και η μάνα μου γύρισαν πίσω. Αν είχαν πάρει άλλη απόφαση, να περιμένουμε, πιθανότατα να είχαμε μάνα». Το ντοκιμαντέρ
«Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» που αφηγείται την ιστορία του προβάλλεται στις αίθουσες από τις αύριο, Πέμπτη.
http://www.tanea.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια: